| | | | | | |
|
آن پریچهره که جور و ستم آئین دارد |
|
چه خطا رفت که ابروش دگر چین دارد |
|
|
نافهی مشگ ز چین خیزد و آن ترک ختا |
|
ای بسا چین که در آن طره مشگین دارد |
|
|
دل غمگین مرا گر چه بتاراج ببرد |
|
شادمانم که وطن در دل غمگین دارد |
|
|
عجب از چشم کماندار تو دارم که مقیم |
|
مست خفتست و کمان برسر بالین دارد |
|
|
ای خوشا آهوی چشمت که بهر گوشه که هست |
|
خوابگه برطرف لاله و نسرین دارد |
|
|
مرغ دل کز سر زلفت نشکیبد نفسی |
|
باز گوئی هوس چنگل شاهین دارد |
|
|
گر چه فرهاد به تلخی ز جهان رفت ولیک |
|
همچنان شور شکرخندهی شیرین دارد |
|
|
دل گمگشته ز چشم تو طلب میکردم |
|
کرد اشارت بسر زلف سیه کاین دارد |
|
|
خواجو از چشمهی نوشت چو حکایت گوید |
|
همه گویند سخن بین که چه شیرین دارد |
|