| | | | | | |
|
ابروی تو طاقست که پیوسته هلالست |
|
ز آنرو که هلال ار نشود بدر محالست |
|
|
بر روی تو خال حبشی هر که ببیند |
|
گوید که مگر خازن فردوس بلالست |
|
|
پیوسته هلالست ترا حاجب خورشید |
|
وین طرفه که چشم سیهت ابن هلالست |
|
|
آن دل که سفر کرده بچین سر زلفت |
|
یا رب که در آن شام غریبان به چه حالست |
|
|
هندو به چهی خال سیاه تو به صد وجه |
|
هندوچهی بستان جمالست نه خالست |
|
|
گفتم که خیال تو کند مرهم ریشم |
|
لیکن چو نظر میکنم این نیز خیالست |
|
|
مستسقی سرچشمهی نوش تو برآتش |
|
میسوزد و چشمش همه در آب زلالست |
|
|
گردن مکش ای شمع گرت در قدم افتد |
|
پروانهی دلسوخته چون سوخته بالست |
|
|
امروز که مرغان چمن در طیرانند |
|
مرغ دل من بی پر و بالست و بالست |
|
|
نون شد قد همچون الفم بیتو ولیکن |
|
برحال پریشانی من زلف تودالست |
|
|
از دیدهی خواجو نرود گلشن رویت |
|
زانرو که جمالت گل بستان کمالست |
|