| | | | | | |
|
ابر نیسان باغ را در للی لالا گرفت |
|
باد بستان دشت را در عنبر سارا گرفت |
|
|
چون گل صد برگ بزم خسروانی ساز کرد |
|
بلبل خوش نغمه آهنگ هزار آوا گرفت |
|
|
زاهد خلوت نشین چون غنچه خرگه زد بباغ |
|
از صوامع رخت بربست و ره صحرا گرفت |
|
|
ابر را بنگر که لاف در فشانی میزند |
|
بسکه از چشمم بدامن للی لالا گرفت |
|
|
در دلم خون جگر جایش بغایت تنگ بود |
|
از ره چشمم برون جست و ره دریا گرفت |
|
|
ایکه پیش قامتت آید صنوبر در نماز |
|
راستی را کار بالایت قوی بالا گرفت |
|
|
چون سواد زلف شبرنگ تو آوردم بیاد |
|
از سرم تا پای چون شمع آتش سودا گرفت |
|
|
منکه از کافر شدن ترسی ندارم لاجرم |
|
ممنم کافر شمرد و کافرم ترسا گرفت |
|
|
چشم خواجو بین که گوید هردم از دریا دلی |
|
کای بسا گوهر که باید ابر را از ما گرفت |
|