| | | | | | |
|
اگر او سخن نگوید سخنست در دهانش |
|
وگر او کمر نبندد نظرست در میانش |
|
|
من اگر بخنده گویم دهنش به پسته ماند |
|
مشنو که هیچ نبود بلطافت دهانش |
|
|
برو ای رقیب و برمن سردست بیش مفشان |
|
که به آستین غبارم نرود ز آستانش |
|
|
چو طبیب ما ندارد غم حال دردمندان |
|
بگذار تا بمیرم بر چشم ناتوانش |
|
|
اگر او بقصد جانم کمر جفا ببندد |
|
چکنم که جان شیرین نکنم فدای جانش |
|
|
بت عنبرین کمندم بدو حاجب کمانکش |
|
چو کمین گشود گفتم نکشد کسی کمانش |
|
|
به چه وجه صورتی کاین همه باشدش معانی |
|
صفتش کنم که هستم متحیر از بیانش |
|
|
بکجا روم چه گویم ز رخش نشان چه جویم |
|
که برون ز بی نشانی ندهد کسی نشانش |
|
|
غم دل بخامه گفتم که بیان کنم ولیکن |
|
نبود مبارک آنکس که سیه بود زبانش |
|
|
بخرد چگونه جوئی ز کمند او رهایی |
|
که خلاص ازو میسر نشود بعقل و دانش |
|
|
چو در اوفتد سحرگه سخن از فغان خواجو |
|
دم صبح گو هوا گیر و به آسمان رسانش |
|