| | | | | | |
|
اگر ز پیش برانی مرا که برخواند |
|
وگر مراد نبخشی که از تو بستاند |
|
|
بدست تست دلم حال او تو میدانی |
|
که سوز آتش پروانه شمع میداند |
|
|
چه اوفتاد که آن سرو سیمتن برخاست |
|
خبر برید بدهقان که سرو ننشاند |
|
|
برفت آنکه بلای دلست و راحت جان |
|
مگر خدای تعالی بلا بگرداند |
|
|
چراغ مجلس روحانیون فرو میرد |
|
گر او بجلوه گری آستین بر افشاند |
|
|
تحیتی که فرستاده شد بدان حضرت |
|
گر ابن مقله ببیند در آن فرو ماند |
|
|
به خون دیده از آن رو نوشتهام روشن |
|
که هر کسش که ببیند چو آب برخواند |
|
|
دبیر سردلم فاش کرد و معذورست |
|
چگونه آتش سوزان به نی بپوشاند |
|
|
سرشک دیدهی خواجو چنین که میبینم |
|
اگر بکوه رسد سنگ را بغلتاند |
|