خواجوی کرمانی (غزلیات)/اگر چه بلبل طبعم هزار دستانست

by خواجوی کرمانی

	اگر چه بلبل طبعم هزار دستانست			حدیث من گل صد برگ گلشن جانست
	ز بیم چنگل شاهین جان شکار فراق			دلم چو مرغ چمن روز و شب در افغانست
	چو تاب زلف عروسان حجله خانه‌ی طبع			روان خسته‌ام از دست دل پریشانست
	چو از سر قلمم برگذشت آب سیاه			سفینه ساز و میندیش ازینکه طوفانست
	کسی که ملکت جم پیش همتش بادست			اگر نظر بحقیقت کنی سلیمانست
	دوای دل ز دواخانه‌ی محبت جوی			که نزد اهل مودت ورای درمانست
	دل خراب من از عشق کی شود خالی			چرا که جایگه گنج کنج ویرانست
	چو چشمه‌ی خضر ار شعر من روان افزاست			عجب مدار که آن عین آن حیوانست
	ورش بمصر چو یوسف عزیز می‌دارند			غریب نیست که اورنگ ماه کنعانست
	نه هر که تیغ زبان می‌کشد جهانگیرست			نه هر که لاف سخن می‌زند سخندانست
	اگر ز عالم صورت گذشته‌ئی خواجو			بگیر ملکت معنی که مملکت آنست