| | | | | | |
|
ایا صبا خبری کن مرا از آن که تو دانی |
|
بدان زمین گذری کن در آن زمان که تو دانی |
|
|
چو مرغ در طیران آی و چون بر اوج نشستی |
|
نزول ساز در آن خرم آشیان که تو دانی |
|
|
چنان مران که غباری بدو رسد ز گذارت |
|
بدان طرف چو رسیدی چنان بران که تو دانی |
|
|
چو جز تو هیچکس آنجا مجال قرب ندارد |
|
برو بمنزل آن ماه مهربان که تو دانی |
|
|
همان زمان که رسیدی بدان زمین که تو دیدی |
|
سلام و بندگی ما بدان رسان که تو دانی |
|
|
حکایت شب هجران و حال و روز جدایی |
|
زمین ببوس و بیان کن بدان زبان که تو دانی |
|
|
به نوک خامهی مژگان تحیتی که نوشتم |
|
بدو رسان و بگویش چنان بخوان که تو دانی |
|
|
وگر چنانک توانی بگوی کای لب لعلت |
|
دوای آن دل مجروح ناتوان که تو دانی |
|
|
مرا مگوی چه گوئی هر آن سخن که تو خواهی |
|
ز من مپرس کجایی در آن مکان که تو دانی |
|
|
چو از تو دل طلبم گوئیم دلت چه نشان داشت |
|
من این زمان چه نشان گویم آن نشان که تو دانی |
|
|
دلم ربایی و گوئی ز ما بگو که چه خواهی |
|
ز درج لعلع تو خواجو چه خواهد آنکه تو دانی |
|