| | | | | | |
|
ایدل ار خواهی به دولتخانهی جانت برم |
|
ور حدیث جان نگوئی پیش جانانت برم |
|
|
شمسهی ایوان عقلی ماه برج عشق باش |
|
تا بپیروزی برین پیروزه ایوانت برم |
|
|
گر چنان دانی که از راه خطا بگذشتهئی |
|
پای در نه تا به خلوتخانهی خانت برم |
|
|
گوهر شهوار خواهی بر لب بحر آرمت |
|
دامن گل بایدت سوی گلستانت برم |
|
|
از کف دیو طبیعت باز گیر انگشتری |
|
تا بگیرم دست و بر تخت سلیمانت برم |
|
|
نفس کافر کیش را گر بندهی فرمان کنی |
|
هر چه فرمایی شوم تعلیم و فرمانت برم |
|
|
در گذر زین ارقم نه سر که گر دل خواهدت |
|
دست گیرم بر سر گنجینهی جانت برم |
|
|
گر شوی با من چوآه صبحگاهی همنفس |
|
از دل پر مهر بر ایوان کیوانت برم |
|
|
چون درین راه از در بتخانه مییابی گشاد |
|
مست و لایعقل درآ تا پیش رهبانت برم |
|
|
ور جدا گردی ز خواجو با بهشتی پیکران |
|
از پی نزهت بصحن باغ رضوانت برم |
|