| | | | | | |
| |
این غزل یک دو نوبت از سرسوز |
|
بلبلی باز گفت در نوروز |
|
| |
کای گل تازه روی خندان لب |
|
وی دلارای بوستان افروز |
|
| |
گر بدانستمی که فرقت تو |
|
اینچنین صعب باشد و دلسوز |
|
| |
از تو خالی نبودمی یکدم |
|
وز تو دوری نجستمی یک روز |
|
| |
من چنین از تو دور و بر وصلت |
|
خار سر تیز از آن صفت پیروز |
|
| |
در دلم زان دراز سوختنیست |
|
این همه زخم ناوک دلدوز |
|
| |
گل بخندید و گفت خامش باش |
|
و آتش دل ز خار بر مفروز |
|
| |
اگرت هست برگ صحبت ما |
|
دیده‌ی باز را به خار بدوز |
|
| |
برکناری برو چو چنگ بساز |
|
در میانی بیا چو عود بسوز |
|
| |
هر که دارد سر محبت تو |
|
گو ز خواجو بیا وعشق آموز |
|
| |
وین گهرها که می‌کند تضمین |
|
یک بیک میگزین و میاندوز |
|
