| | | | | | |
|
ایکه زلف سیهت برگل روی آشفتست |
|
زآتش روی تو آب گل سوری رفتست |
|
|
در دهانت سخنست ار چه بشیرین سخنی |
|
لب شکر شکنت عذر دهانت گفتست |
|
|
همچو خورشید رخ اندر پس دیوار مپوش |
|
زانکه کس چشمهی خورشید به گل ننهفتست |
|
|
دل گم گشته که بر خاک درت میجستم |
|
گوئیا زلف تو دارد که بسی آشفتست |
|
|
چون توانم که ز کویت بملامت بروم |
|
کاب چشم آمده و دامن من بگرفتست |
|
|
از سر زلف درازت نکنم کوته دست |
|
که بهر تار سر زلف تو ماری خفتست |
|
|
احتیاجت به چمن نیست که بر سرو قدت |
|
گل دمیدست و همه ساله بهار اشکفتست |
|
|
بسکه خواجو همه شب خاک سر کوی ترا |
|
بدو چشم آب فشاندست و بمژگان رفتست |
|
|
گر کسی گفت که شعرش گهر ناسفتست |
|
چه زند گوهر ناسفته که گوهر سفتست |
|