| | | | | | |
|
ایکه عنبر ز سر زلف تو دارد بوئی |
|
جعدت از مشک سیه فرق ندارد موئی |
|
|
آهوانند در آن غمزهی شیر افکن تو |
|
گر چه در چشم تو ممکن نبود آهوئی |
|
|
دل بزلفت من دیوانه چرا میدادم |
|
هیچ عاقل ندهد دل بچنان هندوئی |
|
|
مدتی گوشه گرفتم ز خدنگ اندازان |
|
عاقبت گشت دلم صید کمان ابروئی |
|
|
عین سحرست که پیوسته پریرویانرا |
|
طاق محراب بود خوابگه جادوئی |
|
|
دل شوریده که گم کردن و دادم بر باد |
|
میبرم در خم آن طره مشکین بوئی |
|
|
بهر دفع سخن دشمن و از بیم رقیب |
|
دیده سوی دگری دارم و خاطر سوئی |
|
|
بلبل سوخته دل باز نماندی بگلی |
|
اگر آگه شدی از حسن رخ گلروئی |
|
|
دل خواجو همه در زلف بتان آویزد |
|
زانکه دیوانه شد از سلسلهی گیسوئی |
|