| | | | | | |
| |
ای جان جهان جان وجهان برخی جانت |
|
داریم تمنای کناری ز میانت |
|
| |
چون وصف دهان تو کنم زانکه در آفاق |
|
من هیچ ندیدم به لطافت چو دهانت |
|
| |
گو شرح تو ای آیت خوبی دگری گوی |
|
زان باب که من عاجزم از کنه بیانت |
|
| |
گرمدعی از نوک خدنگت سپر انداخت |
|
من سینه سپر ساخته‌ام پیش سنانت |
|
| |
ای گلبن خندان بچنین حسن و لطافت |
|
کی رونق بستان ببرد باد خزانت |
|
| |
هر لحظه ترا با دگران گفت و شنیدی |
|
وز دور من خسته به حسرت نگرانت |
|
| |
گر خلق کنندم سپر تیرملامت |
|
من باز نگیرم نظر از تیر و کمانت |
|
| |
تا رخت تصوف بخرابات نیاری |
|
در بتکده کی راه دهد پیر مغانت |
|
| |
باید که نشان در میخانه بپرسی |
|
ورنی ز جهان محو شود نام و نشانت |
|
| |
خواجو نکشد میل دلت سوی صنوبر |
|
گر دست دهد صحبت آن سرو روانت |
|
| |
زینسان که توئی غرقه‌ی دریای مودت |
|
گر خاک شوی باد نیارد بکرانت |
|
