| | | | | | |
| |
ای خواجه مرا با می و میخانه رها کن |
|
جان من دلخسته بجانانه رها کن |
|
| |
دلدار مرا با من دلسوخته بگذار |
|
بگذر ز سر شمع و بپروانه رها کن |
|
| |
گر مرتبه‌ی یار ز بیگانگی ماست |
|
گو مرتبه خویش به بیگانه رها کن |
|
| |
بر رهگذرت دنیی و دین دانه و دامست |
|
در دام مقید مشو و دانه رها کن |
|
| |
گر باده پرستان همه از میکده رفتند |
|
سرمست مرا بر در میخانه رها کن |
|
| |
آنرا که بود برگ گل و عزم تماشا |
|
گو خیمه بصحرا زن و کاشانه رها کن |
|
| |
چون مار سر زلف تو زد بر دل ریشم |
|
تدبیر فسونی کن و افسانه رها کن |
|
| |
گنجست غم عشقت و ویران دل خواجو |
|
از بهر دلم گنج به ویرانه رها کن |
|
