| | | | | | |
|
ای درد تو درمان دل و رنج تو راحت |
|
اشکم نمک آب و جگر خسته جراحت |
|
|
موج ار چه زند لاف تبحر نزند دم |
|
با مردمک چشم من از علم سباحت |
|
|
یکدم نشود نقش تو از دیده ما دور |
|
زانرو که توئی گوهر دریای ملاحت |
|
|
دستی ز سر لطف بنه بردل ریشم |
|
زیرا که بود در کف کافی تو راحت |
|
|
مستسقی درویش که نم در جگرش نیست |
|
او را که دهد قطرهای از بحر سماحت |
|
|
در مذهب صاحبنظران باده مباحست |
|
زینسان که دهد چشم تو فتوای اباحت |
|
|
از شرم شود غرق عرق صبح جهانتاب |
|
پیش رخ زیبای تو از روی صباحت |
|
|
در دیدهٔ خورشید چو یک ذره حیا نیست |
|
آید بسر بام تو از راه وقاحت |
|
|
از پسته تنگت ندهد یکسر مو شرح |
|
خواجو که کند موی شکافی بفصاحت |
|