| | | | | | |
|
ای روضهی رضوان ز سر کوی تو بابی |
|
وی چشمهی کوثر ز لب لعل تو آبی |
|
|
شبهاست که از حسرت روی تو نیاید |
|
در دیدهی بیدار من دلشده خوابی |
|
|
مرغ دلم افتاد بدام سر زلفت |
|
مانند تذوری که بود صید عقابی |
|
|
مردم همه گویند که خورشید برآمد |
|
گر برفکنی در شب تاریک نقابی |
|
|
گر کارم از آن سرو خرامنده کنی راست |
|
دریاب که بالاتر از این نیست ثوابی |
|
|
هر روز کشی بر من دلسوخته کینی |
|
هر لحظه کنی با من بیچاره عتابی |
|
|
در میکده گر دیده مرا دست نگیرد |
|
کس نشنود از همنفسان بوی کبابی |
|
|
بر خوان غمت تا نزنم آه جگر سوز |
|
بر کف ننهد هیچکسم جام شرابی |
|
|
هم مردم چشمست که از روی ترحم |
|
بر رخ زندم دمبدم از دیده گلابی |
|
|
در نرگس عاشق کش میگون نظری کن |
|
تا بنگری از هر طرفی مست و خرابی |
|
|
فریاد که آن ماه مغنی دل خواجو |
|
از چنگ برون برد بواز ربابی |
|