| | | | | | |
| |
ای ز سنبل بسته شادروان مشکین بر سمن |
|
راستی را چون قدت سروی ندیدم در چمن |
|
| |
زنگیان سودایی آن هندوان دل سیاه |
|
و آهوان نخجیر آن ترکان مست تیغ زن |
|
| |
رویت از زلف سیه چون روز روشن در طلوع |
|
جسمت اندر پیرهن چون جان شیرین در بدن |
|
| |
تا برفت از چشمم آن یاقوت گوهر پاش تو |
|
می‌رود آب فرات از چشم دریا بارمن |
|
| |
بسکه برتن پیرهن کردم قبا از درد عشق |
|
شد تنم مانندیک تار قصب در پیرهن |
|
| |
گر صبا بوئی ز گیسویت بترکستان برد |
|
مشک اذفر خون شود در ناف آهوی ختن |
|
| |
صبحدم در صحن بستان گر براندازی نقاب |
|
پیش روی چون گلت بر لاله خندد نسترن |
|
| |
تاگرفتار سر زلف سیاهت گشته‌ام |
|
گشته‌ام مانند یک مو وندران مو صد شکن |
|
| |
گر نسیم سنبلت برخاک خواجو بگذرد |
|
همچو گل بر تن ز بیخویشی بدراند کفن |
|
