| | | | | | |
|
ای سبزه دمانیده بگرد قمر از موی |
|
سر سبزی خط سیهت سر بسر از موی |
|
|
جز پرتو رخسار تو از طره شبرنگ |
|
هرگز نشنیدیم طلوع قمر از موی |
|
|
بر طرف بناگوش تو آن سنبل مه پوش |
|
افکنده دو صد سلسله بر یکدگر از موی |
|
|
بیموی میانت تن من در شب هجران |
|
چون موی میانت شده باریکتر از موی |
|
|
موئی ز میانت سر موئی نکند فرق |
|
تا ساختهئی موی میانرا کمر از موی |
|
|
موئیست دهان تو و از موی شکافی |
|
هنگام سخن ریخته للی تر از موی |
|
|
بیرون ز میان تو که ماننده موئیست |
|
کس بر تن سیمینت نبیند اثر از موی |
|
|
خواجو چو بوصف دهنت موی شکافد |
|
یک نکته نگوید ز دهانت مگر از موی |
|