| | | | | | |
|
ای لب و گفتار تو کام دل و قوت جان |
|
لعل زمرد نقاب گوهر یاقوت کان |
|
|
زلف تو هندو نژاد لعل تو کوثر نهاد |
|
هندوی آتش نشین کوثر آتش نشان |
|
|
چشم گهر پاش من قلزم سیماب ریز |
|
و آه جگر تاب من صرصرآتش فشان |
|
|
کاکل مشکین تو غالیه برنسترن |
|
سنبل پرچین تو سلسله بر ارغوان |
|
|
هندوی زلف ترا بر شه خاور کمین |
|
زنگی خال ترا بر طرف چین مکان |
|
|
شام سحر پوش را کرده ز مه تکیه جای |
|
چشمهی خورشید را بسته ز شب سایبان |
|
|
روی تو و خط سبز آینهی چین و زنگ |
|
لعل تو و خال لب طوطی و هندوستان |
|
|
موی میانت که آن یک سر مو بیش نیست |
|
نیست تو گوئی از او یک سر مو در میان |
|
|
گر چه ز سر تا قدم در شب حیرت بسوخت |
|
زنده دل آمد چو شمع خواجوی آتش زبان |
|