| | | | | | |
| |
ای نسیم سحری بوی بهارم برسان |
|
شکری از لب شیرین نگارم برسان |
|
| |
حلقه‌ی زلف دلارام من از هم بگشای |
|
شمسه‌ئی زان گره غالیه بارم برسان |
|
| |
تار آن سلسله‌ی مشک فشان بر هم زن |
|
بوئی از نافه‌ی آهوی تتارم برسان |
|
| |
گرت افتد به دواخانه‌ی وصلش گذری |
|
مرهمی بهر دل ریش فگارم برسان |
|
| |
دم بدم تا کنمش بر ورق دیده سواد |
|
نسخه‌ای زان خط مشکین غبارم برسان |
|
| |
تا دهم بوسه و بر بازوی ایمان بندم |
|
رقعه‌ئی از خط آن لاله عذارم برسان |
|
| |
پیش از آن کز من دلخسته نماند دیار |
|
مژده‌ئی از ره یاری بدیارم برسان |
|
| |
چون بدان بقعه رسی رقعه‌ی من در نظر آر |
|
نام من محو کن و نامه بیارم برسان |
|
| |
گر بخمخانه‌ی آن مغبچه‌ات راه بود |
|
سر خم بر کن و داروی خمارم برسان |
|
| |
دارد آن موی میان از من بیچاره کنار |
|
یا رب آنموی میان را بکنارم برسان |
|
| |
دل خواجو شد و بر خاک درش کرد قرار |
|
خبری زاندل بی صبر و قرارم برسان |
|
