| | | | | | |
|
ای نغمهی خوشت دم داود را شعار |
|
وی عندلیب را نفست کرده شرمسار |
|
|
انفاس روح بخش تو جانرا حیات بخش |
|
و اعجاز عیسوی ز دمت گشته آشکار |
|
|
دستانسرای گلشن روحانیون ز شوق |
|
بردارد از نوای خوشت نغمهی هزار |
|
|
وین چرخ چرخ زن ز سماع تو هر زمان |
|
چون صوفیان بچرخ درآید هزار بار |
|
|
ای بس که بلبل سحر از شوق نغمهات |
|
بر سر زند بسان مگس دست اضطرار |
|
|
مرغ چمن که رود زن بزم گلشنست |
|
پر میزند ز شوق تو بر طرف جویبار |
|
|
با لحن دلفریب تو هنگام صبحدم |
|
بر عندلیب قهقهه زد کبک کوهسار |
|
|
قولت چو با عمل بفروداشت میرسد |
|
بر گو غزل ترانه ازین بیشتر میار |
|
|
بلبل ز بام و زیر تو با نغمههای زیر |
|
خواجو بزیر بام تو با نالهای زار |
|