| | | | | | |
|
ای هیچ در میان نه ز موی میان تو |
|
نا دیده دیده هیچ بلطف دهان تو |
|
|
گفتم که چون کمر کشمت تنگ در کنار |
|
لیکن ضرورتست کنار از میان تو |
|
|
هیچ از دهان تنگ تو نگرفته کام جان |
|
جانرا فدای جان تو کردم بجان تو |
|
|
هر لحظه ابروی تو کند بر دلم کمین |
|
پیوسته چون کشد دل ریشم کمان تو |
|
|
تا دیدهام که چشم تو بیمار خفته است |
|
خوابم نمیبرد ز غم ناتوان تو |
|
|
باز آی ای همای همایون که مرغ دل |
|
پر میزند در آرزوی آشیان تو |
|
|
در صورت بدیع تو چندین معانیست |
|
یا رب چه صورتی که ندانم بیان تو |
|
|
ای باغبان ترا چه زیان گر بسوی ما |
|
آید نسیمی از طرف بوستان تو |
|
|
خواجو اگر چو تیغ نباشی زبان دراز |
|
عالم شود مسخر تیغ زبان تو |
|