| | | | | | |
|
ای که بر دیدهی صاحبنظران میگذری |
|
پرده بردار که تا خلق ببینند پری |
|
|
میروی فارغ و خلقی نگران از پس و پیش |
|
تا تو یک ره ز سر لطف در ایشان نگری |
|
|
همه شب منتظر موکب صبحم که مرا |
|
بوی زلف تو دهد نکهت باد سحری |
|
|
بامدادان که صبا حله خضرا پوشد |
|
نوعروسان چمن را بگه جلوهگری |
|
|
این طراوت که تو داری چو بگلزار آئی |
|
گل رویت ببرد رونق گلبرگ طری |
|
|
در کمالیت حسنت نرسد درک عقول |
|
هر چه در خاطرم آید تو از آن خوبتری |
|
|
وه که گر پرده براندازی و زین پرده زنی |
|
پردهی راز معمای جهان را بدری |
|
|
ور بدین شکل و شمایل بدر آئی روزی |
|
نه دل من که دل خلق جهانی ببری |
|
|
خون خواجوست بتاریخته بر خاک درت |
|
تا بدانی که دگر باره بعزت گذری |
|