خواجوی کرمانی (غزلیات)/ببوستان می گل بوی لاله گون مستان
ببوستان می گل بوی لاله گون مستان | مگر ز دست سمن عارضان پردستان | |||||
جهان ز عمر تو چون داد خویش می گیرد | تو نیز کام دل از لذت جهان بستان | |||||
کنونکه فصل بهاران رسید و موسم گل | خوشا نواحی یزد و نسیم اهرستان | |||||
چه نکهتست مگر بوی دوستانست این | چه منزلست مگر طرف بوستانست آن | |||||
منم جدا شده از یار و منقطع ز دیار | چو بلبلان چمن دور مانده از بستان | |||||
سفر گزیدم و بسیار خون دل خوردم | چودر مصیبت سهراب رستم دستان | |||||
باختیار کسی هرگز اختیار کند | جرون و تشنگی و باد گرم و تابستان | |||||
مکن ملامت خواجو که عاقلان نکنند | ز بیم حکم قضا اعتراض برمستان |