| | | | | | |
|
بحز از کمر ندیدم سر موئی از میانت |
|
بجز از سخن نشانی نشنیدم از دهانت |
|
|
تو چه معنی که هرگز نرسیدهام بکنهت |
|
تو چه آیتی که هرگز نشنیدهام بیانت |
|
|
تو کدام شاهبازی که ندانمت نشیمن |
|
چه کنم که مرغ فکرت نرسد بشیانت |
|
|
اگرم هزار جان هست فدای خاک پایت |
|
که اگر دلت نجویم ندهد دلم بجانت |
|
|
چه بود گرم بپرسش قدمی نهی ولیکن |
|
تو که ناتوان نبودی چه خبر ز ناتوانت |
|
|
چو کسی نمیتواند که ببوسد آستینت |
|
برویم و رخت هستی ببریم از آستانت |
|
|
چه گلی که بلبلی را نبود مجال با تو |
|
که دمی برآرد از دل ز نهیب باغبانت |
|
|
چه شود که بینوایی که زند دم از هوایت |
|
دل خسته زنده دارد بنسیم بوستانت |
|
|
بچه رو کناره گیری ز میان ما که خواجو |
|
چو کمر شدست راضی بکناری از میانت |
|