| | | | | | |
|
برو ای باد بهاری بدیاری که تو دانی |
|
خبری بر ز من خسته بیاری که تو دانی |
|
|
چون گذارت بسر کوی دلارام من افتد |
|
خویش را در حرم افکن بگذاری که تو دانی |
|
|
آستان بوسه ده و باش که آسان نتوان زد |
|
بوسه بر دست نگارین نگاری که تو دانی |
|
|
چون در آن منزل فرخنده عنان باز کشیدی |
|
خیمه زن بر سر میدان سواری که تو دانی |
|
|
و گر آهنگ شکارش بود آنشاه سواران |
|
گو چو کشتی مده از دست شکاری که تو دانی |
|
|
لاله گون شد رخم از خون دل اما چه توان کرد |
|
که سیاهست دل لاله عذاری که تو دانی |
|
|
عرضه ده خدمت و گو از لب جانبخش بفرما |
|
مرهمی بهر دل ریش فگاری که تو دانی |
|
|
بر نگیری ز دلم باری از آنروی که دانم |
|
نبود بار غم عشق تو باری که تو دانی |
|
|
سر موئی نتوان جست کنار از سر کویت |
|
مگر از موی میان تو کناری که تو دانی |
|
|
خرم آنروز که مستم ز در حجره درآئی |
|
وز لبت بوسه شمارم بشماری که تو دانی |
|
|
همچو ریحان تو در تابم از آن روی که دارم |
|
از سواد خط سبز تو غباری که تو دانی |
|
|
گر چه کارم بشد از دست بگو بو که برآید |
|
از من خستهی دلسوخته کاری که تو دانی |
|
|
در قدح ریز شرابی ز لب لعل که خواجو |
|
دارد از مستی چشم تو خماری که تو دانی |
|