| | | | | | |
|
برو ای خواجه و شه را بگدا باز گذار |
|
مهربانی کن و مه را بسها باز گذار |
|
|
تو که یک ذره نداری خبر از آتش مهر |
|
ذره بی سر و پا را بهوا باز گذار |
|
|
چند چون مرغ کنی سوی گلستان پرواز |
|
راه آمد شد بستان بصبا باز گذار |
|
|
من چو بی یار سر از پای نمیدانم باز |
|
آن صنم را بمن بی سر و پا باز گذار |
|
|
ای مقیم در خلوتگه سلطان آخر |
|
منزل خویشتن امشب بگدا باز گذار |
|
|
از گل و بلبل اگر برگ و نوا میطلبی |
|
همچو نی درگذر از برگ و نوا باز گذار |
|
|
ز پی نافه چین گر بختا خواهی رفت |
|
چین گیسوی بتان گیر و خطا باز گذار |
|
|
عاشقانرا بجز از درد نباشد درمان |
|
دردی درد بدست آر و دوا باز گذار |
|
|
گرت از ابر گهربار حیا میباشد |
|
خون ببار از مژهی چشم و حیا باز گذار |
|
|
هر که از مروه صفا میطلبد گو به صبوح |
|
بادهی صاف طلب دار و صفا باز گذار |
|
|
چون دم از بحر زنم دیدهی خواجو گوید |
|
که ازین پس سخن بحر بما باز گداز |
|