| | | | | | |
|
برگیر دل ز ملک جهان و جهان بگیر |
|
و آرام دل ز جان طلب و ترک جان بگیر |
|
|
چون ما بترک گلشن و بستان گرفتهایم |
|
گو باغبان بیا ودر بوستان بگیر |
|
|
پیر مغان گرت بخرابات ره دهد |
|
قربان او ز جان شو و کیش مغان بگیر |
|
|
از عقل پیر درگذر و جام می بخواه |
|
وانگه بیا و دامن بخت جوان بگیر |
|
|
اکنون که در چمن گل سوری عروس گشت |
|
از دست گلرخان می چون ارغوان بگیر |
|
|
گر وعدهات بملکت نوشیروان دهند |
|
بگذر ز وعده و می نوشین روان بگیر |
|
|
یا چون میان یار ز هستی کنار کن |
|
یا ترک آن پریرخ لاغر میان بگیر |
|
|
ای ساربان چو طاقت ره رفتنم نماند |
|
چون اشک من بیا و ره کاروان بگیر |
|
|
خواجو اگر چنانکه جهانگیریت هواست |
|
برگیر دل ز ملک جهان و جهان بگیر |
|