| | | | | | |
|
بر سر کوی خرابات محبت کوئیست |
|
که مرا بر سر آن کوی نظر بر سوئیست |
|
|
دهنش یکسر مویست و میانش یک موی |
|
وز میان تن من تا بمیانش موئیست |
|
|
ابروی او که ز چشمم نرود پیوسته |
|
نه کمانیست که شایستهی هر بازوئیست |
|
|
مرهمی از من مجروح مدارید دریغ |
|
که دلم خستهی پیکان کمان ابروئیست |
|
|
گر من از خوی بد خویش نگردم چه عجب |
|
هر کسی را که در آفاق ببینی خوئیست |
|
|
ز آتش دوزخم از بهر چه میترسانید |
|
دوزخ آنست که خالی ز بهشتی روئیست |
|
|
نسخهی غالیه یا رایحهی گلزارست |
|
نکهت سنبل تر یا نفس گلبوئیست |
|
|
هر که از زلف دراز تو نگوید سخنی |
|
دست کوته کن ازو زانکه پریشان گوئیست |
|
|
اگر از کوی تو خواجو بملامت نرود |
|
مکنش هیچ ملامت که ملامت جوئیست |
|