| | | | | | |
|
بزن بنوک خدنگم که پیش دست تو میرم |
|
چو جان فدای تو کردم چه غم ز خنجر و تیرم |
|
|
اسیر قید محبت سر از کمند نتابد |
|
گرم بتیغ برانی کجا روم که اسیرم |
|
|
بحضرتی که شهانرا مجال قرب نباشد |
|
من شکسته بگردش کجا رسم که فقیرم |
|
|
ز خویشتن بروم چون تو در خیال من آئی |
|
ولی عجب که خیالت نمیرود ز ضمیرم |
|
|
چو شمع مجلسم ار زانکه میکشی شب هجران |
|
چو صبح پرده برافکن که پیش روی تو میرم |
|
|
کمال شوق بجایی رسید و حد مودت |
|
که از دو کون گزیرست و از تو نیست گزیرم |
|
|
بود بگاه صبوحی در آرزوی جمالت |
|
نوای نالهی زارم ادای نغمهی زیرم |
|
|
نظیر نیست ترا در جهان بحسن و لطافت |
|
چنانکه گاه لطایف بعهد خویش نظیرم |
|
|
قلم چو شرح دهد وصف گلستان جمالت |
|
نوای نغمهی بلبل شنو بجای صریرم |
|
|
مرا مگوی که خواجو بترک صحبت ما کن |
|
چو از تو صبر ندارم چگونه ترک تو گیرم |
|
|
منم درین چمن آن مرغ کز نشیمن وحدت |
|
بیان عشق حقیقی بود نوای صفیرم |
|