| | | | | | |
|
بساز چارهی این دردمند بیچاره |
|
که دارد از غم هجرت دلی بصد پاره |
|
|
چگونه تاب تجلی عشقت آرد دل |
|
چو تاب مهر تحمل نمیکند خاره |
|
|
دلم چوخیل خیال تو در رسد با خون |
|
ببام دیده برآید روان بنظاره |
|
|
مرا جگر مخور اکنون که سوختی جگرم |
|
که بی تو هست مرا خود دلی جگرخواره |
|
|
حجاب روز مکن زلف را چو میدانی |
|
که هست جعد تو هر تار ازو شبی تازه |
|
|
بجای گوهر وصل تو وجه سیم و زرم |
|
سرشک مردم چشمست و رنگ رخساره |
|
|
دلم ببوی تو بر باد رفت و میبینم |
|
که در هوا طیران می کند چو طیاره |
|
|
ضرورتست ببیچارگی رضا دادن |
|
چو نیست از رخ آنماه مهربان چاره |
|
|
مراد خواجو ازو اتصال روحانیست |
|
نه همچو بیخبران حظ نفس اماره |
|