| | | | | | |
|
بسوز سینه رسند اهل دل بذوق سماع |
|
که شمع سوخته دل را از آتشست شعاع |
|
|
حدیث سوز درون از زبان نی بشنو |
|
ولی چو شمع نباشد چه آگهی ز سماع |
|
|
بچشم آهوی لیلی نظر کن مجنون |
|
گهی که برسر خاکش چرا کنند سباع |
|
|
برو طبیب و صداعم مده که مخمورم |
|
مگر بباده رهایی دهی مرا ز صداع |
|
|
بیا و جام عقارم بده که تا بودم |
|
نه با عقار تعلق گرفتهام نه ضیاع |
|
|
چگونه از خط حکم تو سر بگردانم |
|
که من مطیعم و حکم تو پیش بنده مطاع |
|
|
شدی و بیتو بهر شارعی که بگذشتم |
|
ز دود سینه هوا برسرم ببست شراع |
|
|
به روشنی نتوان بار بر شتر بستن |
|
که همچو شام بود تیره بامداد وداع |
|
|
برقعهئی دل ما شاد کن که در غم تو |
|
بسی بخون جگر نسخ کردهایم رقاع |
|
|
مرا از آنچه که گیرد حرامی از پس و پیش |
|
چو ترک خویش گرفتم چه غم خورم ز متاع |
|
|
بمهد خاک برد با تو دوستی خواجو |
|
که شیر مهر تو خوردست در زمان رضاع |
|