| | | | | | |
|
بلبل دلشده از گل به چه رو باز آید |
|
که دلش هر نفس از شوق بپرواز آید |
|
|
آنکه بگذشت و مرا در غم هجران بگذاشت |
|
باز ناید وگر آید ز سر ناز آید |
|
|
همدمی کو که برو عرضه کنم قصه شوق |
|
هم دل خسته مگر محرم این راز آید |
|
|
از سر کوی تو هر مرغ که پرواز کند |
|
جان من نعره زنان پیش رهش باز آید |
|
|
هر نسیمی که از آن خطه نیاید با دست |
|
خنک آن باد که از جانب شیراز آید |
|
|
ما دگر در دهن خلق فتادیم ولیک |
|
چاره نبود زر اگر در دهن گاز آید |
|
|
لاله رخساره بخون شوید و سیراب شود |
|
سرو کوتاه کند دست و سرافراز آید |
|
|
بلبلی را که بود برگ گلش در دم صبح |
|
بجز از ناله شبگیر که دمساز آید |
|
|
گر سگ کوی تو بر خاک من آواز دهد |
|
جان من با سگ کوی تو بواز آید |
|
|
ور چو چنگم بزنی عین نوازش باشد |
|
ساز بی ضرب محالست که بر ساز آید |
|
|
بلبل دلشده گلبانگ زند خواجو را |
|
که درین فصل کسی از گل و می باز آید ؟ |
|