| | | | | | |
| |
بهار دهر بباد خزان نمی‌ارزد |
|
چراغ عمر بباد وزان نمی‌ارزد |
|
| |
برو چو سرو خرامان شو از روان آزاد |
|
که این حدیقه بب روان نمی‌ارزد |
|
| |
شقایق چمن بوستانسرای امل |
|
بخار و خاشه‌ی این خاکدان نمی‌ارزد |
|
| |
خلاص ده ز تن تیره روح قدسی را |
|
که آن همای بدین استخوان نمی‌ارزد |
|
| |
قرار گیر زمانی که ملک روی زمین |
|
به بیقراری دور زمان نمی‌ارزد |
|
| |
سریر ملکت ده روزه پیش اهل نظر |
|
بپاس یکشبه‌ی پاسبان نمی‌ارزد |
|
| |
فروغ مشعله‌ی بارگاه سلطانان |
|
بتیرگی شبان شبان نمی‌ارزد |
|
| |
ز ثور و سنبله اعراض کن که خرمن ماه |
|
بکاه برگ ره کهکشان نمی‌ارزد |
|
| |
بدین طبقچه‌ی سیم این دو قرص عالمتاب |
|
بنزد عقل به یکتای نان نمی‌ارزد |
|
| |
هر آن متاع که از بحر و کان شود حاصل |
|
بفکر کردن سود و زیان نمی‌ارزد |
|
| |
زبان ببند که دل برگشایدت خواجو |
|
که ملک نطق بتیغ زبان نمی‌ارزد |
|
