| | | | | | |
|
به آب گل رخ آن گلعذار میشویند |
|
و یا به قطرهی شبنم بهار میشویند |
|
|
بکوی مغبچگان جامههای صوفی را |
|
بجامهای می خوشگوار میشویند |
|
|
هنوز نازده منصور تخت بر سر دار |
|
بخون دیدهی او پای دار میشویند |
|
|
خوش آن صبوح که آتش رخان ساغر گیر |
|
بباده لعل لب آبدار میشویند |
|
|
بحلقهئی که ز زلفت حدیث میرانند |
|
دهان نخست به مشک تتار میشویند |
|
|
بپوش چهره که مشاطگان نقش نگار |
|
ز شرم روی تو دست از نگار میشویند |
|
|
بسا که شرح نویسان روزنامهی گل |
|
ورق ز شرم تو در جویبار میشویند |
|
|
قتیل تیغ ترا خستگان ضربت شوق |
|
بب دیده گوهر نثار میشویند |
|
|
بشوی گرد ز خاطر که دیدگان هر دم |
|
ز لوح چهرهی خواجو غبار میشویند |
|