| | | | | | |
| |
به آفتاب جهانتاب سایه پرور تو |
|
بتاب طره مهپوش سایه گستر تو |
|
| |
که من بمهر رخت ذره‌ئی جدا نشوم |
|
گرم بتیغ زنی همچو سایه از بر تو |
|
| |
بخال خلدنشینت که روز و شب چو بلال |
|
گرفته است وطن بر لب چو کوثر تو |
|
| |
که طوطی دل شوریده‌ام بسان مگس |
|
دمی قرار نگیرد ز شور شکر تو |
|
| |
به لحظه‌ئیکه کشد تیغ تیز پیل افکن |
|
دو چشم عشوه گر شیر گیر کافر تو |
|
| |
که همچو تشنه که میرد ز عشق آب حیات |
|
بود دلم متعطش بب خنجر تو |
|
| |
بدان خط سیه دود رنگ آتش پوش |
|
که در گرفت بگرد مه منور تو |
|
| |
که من بروز و شب آشفته و پریشانم |
|
از آن دو هندوی گردنکش دلاور تو |
|
| |
بخاک پای تو کانرا بجان و دل خواهد |
|
که تاج سر کند آنکس که باشدش سر تو |
|
| |
که چون بخاک برند از در تو خواجو را |
|
بهیچ باب نجوید جدایی از در تو |
|
