| | | | | | |
|
بوقت صبح ندانم چه شد که مرغ چمن |
|
هزار نالهی شبگیر بر کشید چو من |
|
|
مگر چو باد صبا مژدهی بهار آورد |
|
بباد داد دل خسته در هوای سمن |
|
|
در آن نفس که برآید نسیم گلشن شوق |
|
رسد ببلبل یثرب دم اویس قرن |
|
|
میان یوسف و یعقوب گر حجاب بود |
|
معینست که نبود برون ز پیراهن |
|
|
ز روی خوب تو دوری نمیتوانم جست |
|
اگر چنانکه شوم فتنه هم بوجه حسن |
|
|
ز خوابگاه عدم چون بحشر برخیزم |
|
روایح غم عشق تو آیدم ز کفن |
|
|
کند بگرد درت مرغ جان من پرواز |
|
چنانکه بلبل سرمست در هوای چمن |
|
|
ز سوز سینه چو یک نکته بر زبان آرم |
|
زند زبانه چو شمع آتش دلم ز دهن |
|
|
چو نور روی تو پرتو برآسمان فکند |
|
چراغ خلوت روحانیان شود روشن |
|
|
میان جان من و چین جعد مشکینت |
|
تعلقیست حقیقی بحکم حب وطن |
|
|
حدیث زلف تو میگفت تیره شب خواجو |
|
برآمد از نفس او نسیم مشک ختن |
|