| | | | | | |
|
بوقت صبح چو آن سرو سیمتن بنشست |
|
ز رشک طلعت او شمع انجمن بنشست |
|
|
فشاند سنبل و چون گل زغنچه رخ بنمود |
|
کشید قامت و چون سرو در چمن بنشست |
|
|
ز برگ لالهی سیراب و شاخ شمشادش |
|
بریخت آب گل و باد نارون بنشست |
|
|
نشست و مشعله از جان بیدلان برخاست |
|
برفت و مشعلهی عمر مرد و زن بنشست |
|
|
بگوی کان مگس عنبرین ببوی نبات |
|
چرا برآن لب لعل شکرشکن بنشست |
|
|
چه خیزدار بنشینی که تا تو خاستهئی |
|
کسی ندید که یکدم خروش من بنشست |
|
|
مگر بروی تو بینم جهان کنون که مرا |
|
چراغ این دل تاریک ممتحن بنشست |
|
|
خبر برید بخسرو که در ره شیرین |
|
غبار هستی فرهاد کوهکن بنشست |
|
|
ز خانه هیچ نخیزد سفر گزین خواجو |
|
که شمع دل بنشاند آنکه در وطن بنشست |
|