| | | | | | |
|
بگشا بشکر خنده لب لعل شکرریز |
|
با پستهی شیرین ز شکر شور برانگیز |
|
|
تلخست می از دست حریفان ترش روی |
|
در ده قدحی از لب شیرین شکرریز |
|
|
بنشست ز باد سحری شمع شبستان |
|
ای شمع شبستان من غمزده برخیز |
|
|
بفشان گره طرهی مشکین پریشان |
|
وز سنبل تر غالیه بر برگ سمن ریز |
|
|
آن دل که بیک تیر نظر صید گرفتی |
|
از سلسلهی سنبل شوریده درآویز |
|
|
ای آب رخم برده از آن لعل چو آتش |
|
وی خون دلم خورده بدان غمزهی خونریز |
|
|
گویند که پرهیز کن از مستی و رندی |
|
با نرگس مستت چه زند توبه و پرهیز |
|
|
فرهاد اگرش دست دهد دولت شاهی |
|
بی شکر شیرین چه کند ملکت پرویز |
|
|
خواجو چه کنی ناله و فریاد جگر سوز |
|
گلرا چه غم از نعرهی مرغان سحرخیز |
|