| | | | | | |
|
بیار باده که وقت گلست و موسم باغ |
|
ز مهر بردل پر خون لاله بنگر داغ |
|
|
دماغ عقل معطر کن از شمامهی می |
|
بود که بوی عفافش برون رود ز دماغ |
|
|
گهی که زاغ شب از آشیان کند پرواز |
|
ز عکس باده چو چشم خروس کن پر زاغ |
|
|
اگر چراغ نباشد به تیره شب شاید |
|
چرا که باغ برافروخت از شکوفه چراغ |
|
|
بر آتش رخ گل آب میفشاند میغ |
|
وز آب آینه گون زنگ میزداید ماغ |
|
|
ببین که مرغ چمن دمبدم هزار سلام |
|
بدست باد صبا میکند بباغ ابلاغ |
|
|
ز رهگذار نسیم بهار رنگ آمیز |
|
شدست ساحت بستان چو کلبهی صباغ |
|
|
خوشا بطرف گلستان شراب نسرین بوی |
|
ز دست لاله عذاران عنبرین اصداغ |
|
|
چو راغ را شود از لاله شقه خون آلود |
|
بخون لاله بباید گرفت دامن راغ |
|
|
مگو حکایت پیمان و نام توبه مبر |
|
که نیست از می و پیمانهام به توبه فراغ |
|
|
به صحن باغ قدح نوش و غم مخور خواجو |
|
که آنکه باغ بنا کرد برنخورد از باغ |
|