| | | | | | |
|
بیا که هندوی گیسوی دلستان تو باشم |
|
قتیل غمزهی خونخوار ناتوان تو باشم |
|
|
گرم قبول کنی بندهی کمین تو گردم |
|
ورم به تیر زنی ناظر کمان تو باشم |
|
|
کنم بقاف هوای تو آشیانه چو عنقا |
|
بدان امید که مرغی ز آشیان تو باشم |
|
|
دلم چو غنچه بخندد چو سر ز خاک برآرم |
|
ببوی آنکه گیاهی ز بوستان تو باشم |
|
|
ز خوابگاه عدم چون بحشر باز نشستم |
|
براستان که همان خاک آستان تو باشم |
|
|
اگر بب حیاتم هزار بار برآرند |
|
هنوز سوخته آتش سنان تو باشم |
|
|
تو شمع جمعی و خواهم که پیش روی تو میرم |
|
تو پادشاهی و آیم که پاسبان تو باشم |
|
|
مرا بهر زه در آئی مران که در شب رحلت |
|
درای راه نوردان کاروان تو باشم |
|
|
چو از میان تو یک موی در کنار نبینم |
|
چو موی گردم از آنرو که چون میان تو باشم |
|
|
اگر هزار شکایت بود ز دور زمانم |
|
چگونه شکر نگویم که در زمان تو باشم |
|
|
غلام خویشتنم خوان بحکم آنکه چو خواجو |
|
بخاک راه نیرزم اگر نه زان تو باشم |
|