| | | | | | |
|
بیرون ز کمر هیچ ندیدم ز میانش |
|
جز خنده نشانی نشنیدم ز دهانش |
|
|
زان نادرهی دور زمان هر که خبر یافت |
|
نبود خبر از حادثهی دور زمانش |
|
|
بگذشت و نظر بر من بیچاره نیفکند |
|
او باد گران و من مسکین نگرانش |
|
|
بلبل نبود در چمنش برگ و نوایی |
|
چون گلبن خندان ببرد باد خزانش |
|
|
سر وار ز لب چشمه برآید چو درآید |
|
بر چشم کنم جای سهی سرو روانش |
|
|
عقل ار منصور شودش طلعت لیلی |
|
مجنون شود از سلسلهی مشک فشانش |
|
|
کی شرح دهد خامه حدیث دل ریشم |
|
زینگونه که خون میرود از تیغ زبانش |
|
|
گو از سرمیدان بلا خیمه برون زن |
|
عاشق که تحمل نبود تیغ و سنانش |
|
|
نقاش چو در نقش دلارای تو بیند |
|
واله شود و خامه درافتد ز بنانش |
|
|
هر خسته که جان پیش سنان توسپر ساخت |
|
هم زخم سنان تو کند مرهم جانش |
|
|
خواجو چو تصور کند آن جان جهان را |
|
دیگر متصورنشود جان و جهانش |
|