| | | | | | |
|
تا کی ندهی داد من ای داد ز دستت |
|
رحم آر که خون در دلم افتاد ز دستت |
|
|
تا دور شدی از برم ای طرفه بغداد |
|
شد دامن من دجلهی بغداد ز دستت |
|
|
از دست تو فردا بروم داد بخواهم |
|
تا چند کشم محنت و بیداد ز دستت |
|
|
بی شکر شیرین تو در درگه خسرو |
|
بر سینه زنم سنگ چو فرهاد ز دستت |
|
|
گر زانک بپای علمم راه نباشد |
|
از دور من و خاک ره و داد ز دستت |
|
|
تا چند کنم ناله و فریاد که در شهر |
|
فریاد رسی نیست که فریاد ز دستت |
|
|
هر چند که سر در سر دستان تو کردیم |
|
با این همه دستان نتوان داد ز دستت |
|
|
از خاک سر کوی تو چون دور فتادم |
|
دادیم دل سوخته بر باد ز دستت |
|
|
زینسان که به غم خوردن خواجو شدهئی شاد |
|
شک نیست که هرگز نشود شاد ز دستت |
|