| | | | | | |
|
ترا که موی میان هم وجود و هم عدمست |
|
دو زلف افعی ضحاک و چهره جام جمست |
|
|
بتیرگی شده آشفتهتر حقیقت شرع |
|
سواد زلف تو گوئی که رای بوالحکمست |
|
|
ز دور چرخ شبی این سوال میکردم |
|
که از زمانه مرا خود نصیب جمله غمست |
|
|
بطیره گفت نبینی سپهر کاسه مثال |
|
ز بهر خوردن خون تو جمله تن شکمست |
|
|
گر آبروی نه در خاک کوش میطلبند |
|
چو زلف یار قد عاشقان چرا بخمست |
|
|
دلم بغمزه و ابروی او بمکتب عشق |
|
امیدوار چو طفلان بنون و القلمست |
|
|
ز شام زلف سیه چون نمود طلعت صبح |
|
زمانه گفت که ای عاشقان سپیدهدمست |
|
|
مجال نطق ندارم چرا که بیش از پیش |
|
میان لاغر او در کنار کم ز کمست |
|
|
ز لعل او شکری التماس میکردم |
|
که مدتی است که جانم مقید المست |
|
|
جواب داد که بر هیچ دل منه خواجو |
|
که چون میان دهنم را وجود در عدمست |
|