| | | | | | |
|
تشنهی غنچه سیراب ترا آب چه سود |
|
مردهی نرگس پر خواب ترا خواب چه سود |
|
|
جان شیرین چو بتلخی بلب آرد فرهاد |
|
گر چشانندش از آن پس شکر ناب چه سود |
|
|
چون توئی نور دل دیدهی صاحبنظران |
|
شمع بی روی تو در مجلس اصحاب چه سود |
|
|
منکه بی خاک سر کوی تو نتوانم خفت |
|
بستر خواب من از قاقم و سنجاب چه سود |
|
|
کام جانم ز لب این لحظه برآور ور نی |
|
تشنه در بادیه چون خاک شود آب چه سود |
|
|
دمبدم مردمک دیده دهد جلابم |
|
دل چو خون گشت کنون شربت عناب چه سود |
|
|
همچو چشمت چو ز مستی نفسی خالی نیست |
|
زاهد صومعه را گوشهی محراب چه سود |
|
|
بی فروغ رخ زیبای تو در زلف سیاه |
|
در شب تیره مرا پرتو مهتاب چه سود |
|
|
چون بخنجر ز درت باز نگردد خواجو |
|
اینهمه جور جفا با وی ازین باب چه سود |
|