| | | | | | |
|
جانم از بادهی لعل تو خراب افتادست |
|
دلم از آتش هجر تو کباب افتادست |
|
|
گر چه خواب آیدت ای فتنهی مستان در چشم |
|
هر که از چشم و رخت بی خور و خواب افتادست |
|
|
باز مرغ دل من در گره زلف کژت |
|
همچو کبکیست که در چنگ عقاب افتادست |
|
|
ای که بالای بلند تو بلای دل ماست |
|
دلم از چشم تو در عین عذاب افتادست |
|
|
دست گیرید که در لجه دریای سرشک |
|
تن من همچو خسی بر سر آب افتادست |
|
|
خبر من بسر کوی خرابات برید |
|
که خرابی من از بادهی ناب افتادست |
|
|
تا چه مرغم که مرا هر که ببیند گوید |
|
بنگر این پشه که در جام شراب افتادست |
|
|
خرم آن صید که در قید تو گشتست اسیر |
|
حبذا دعد که در چنگ رباب افتادست |
|
|
ای حریفان بشتابید که مسکین خواجو |
|
برسرکوی خرابات خراب افتادست |
|