| | | | | | |
|
جان ما بر آتش و گیسوی جانان تافتست |
|
سنبلش در پیچ و ما را رشتهی جان تافتست |
|
|
آن دو افعی سیاه مهره بازش از چه روی |
|
همچو ثعبان برکف موسی عمران تافتست |
|
|
جادوی مردم فریب او چو خوابم بسته است |
|
زلف هندویش چرا نعلم بدانسان تافتست |
|
|
گر نمیخواهد که ما را رشتهی جان بگسلد |
|
آن طناب چنبری بهر چه چندان تافتست |
|
|
مهر رخسار تو در جان من شوریده دل |
|
همچون ماه چارده در کنج ویران تافتست |
|
|
آن بنا گوش دل افروزست یا مه یا چراغ |
|
کز شب زلف تو چون شمع شبستان تافتست |
|
|
باده پیش آور که از عکس می و مهر رخت |
|
در دلم گوئی که صد خورشید تابان تافتست |
|
|
بنده تا دست طلب در دامن عشق تو زد |
|
هرگزت روزی زغفلت سر ز فرمان تافتست ؟ |
|
|
همچو زلفت کار خواجو روز و شب آشفته بود |
|
با تو گر یک روز روی از مهر و پیمان تافتست |
|