| | | | | | |
|
حبذا پای گل و صبحدم و فصل بهار |
|
باده در دست و هوا در سر و لب بر لب یار |
|
|
بی رخ یار هوای گل و گلزارم نیست |
|
زانکه با دست نسیم چمن و بوی بهار |
|
|
همه بتخانهی چین نقش و نگارست ولیک |
|
اهل معنی نپرستند مگر نقش نگار |
|
|
در دل تنگ من آمد غم و جز یار نیافت |
|
اوست کاندر حرم عشق تو مییابد بار |
|
|
سکه روی مرا نقش نبینی زانروی |
|
که درستست که چشمت نبود بر دینار |
|
|
خرم آنروز که من بوسه شمارم ز لبت |
|
گر چه بیرون ز قیامت نبود روز شمار |
|
|
گفتی از لعل لبت کام بر آرم روزی |
|
چون مراد من دلسوخته اینست برآر |
|
|
از میانت چو کمر میل کنارست مرا |
|
گر چه بی زر ز میانت نتوان جست کنار |
|
|
گر بتیغش بزنی روی نپیچد خواجو |
|
که دلش را سر یارست و تنش را سر دار |
|