| | | | | | |
|
خرقه رهن خانهی خمار دارد پیر ما |
|
ای همه رندان مرید پیر ساغر گیر ما |
|
|
گر شدیم از باده بدنام جهان تدبیر چیست |
|
همچنین رفتست در عهد ازل تقدیر ما |
|
|
سرو را باشد سماع از نالهی دلسوز مرغ |
|
مرغ را باشد صداع از نالهی شبگیر ما |
|
|
داوری پیش که شاید برد اگر بی موجبی |
|
خون درویشان بی طاقت بریزد میر ما |
|
|
هم مگر لطف تو گردد عذر خواه بندگان |
|
ورنه معلومست کز حد میرود تقصیر ما |
|
|
صید آن آهوی روبه باز صیاد توئیم |
|
ما شکار افتاده و شیر فلک نخجیر ما |
|
|
تا دل دیوانه در زنجیر زلفت بستهایم |
|
ای بسا عاقل که شد دیوانهی زنجیر ما |
|
|
از خدنگ آه عالم سوز ما غافل مشو |
|
کز کمان نرم زخمش سخت باشد تیر ما |
|
|
ره مده در خانقه خواجو کسی را کاین نفس |
|
با جوانان عشرتی دارد بخلوت پیر ما |
|