| | | | | | |
|
خنک آن باد که باشد گذرش بر کویت |
|
روشن آن دیده که افتد نظرش بر رویت |
|
|
صید آن مرغ شوم کو گذرد بر بامت |
|
خاک آن باد شوم کو به من آرد بویت |
|
|
زلف هندوی تو باید که پریشان نشود |
|
زانکه پیوسته بود همره و هم زانویت |
|
|
سحر اگر زانکه چنینست که من مینگرم |
|
خواب هاروت ببندد به فسون جادویت |
|
|
بیم آنست که دیوانه شوم چون بینم |
|
روی آن آب که زنجیر شود چون مویت |
|
|
عین سحرست که هر لحظه بروبه بازی |
|
شیرگیری کند و صید پلنگ آهویت |
|
|
روز محشر که سر از خاک لحد بردارند |
|
هرکسی روی بسوئی کند و من سویت |
|
|
مرغ دل صید کمانخانهی ابروی تو شد |
|
چه کمانست که پیوسته کشد ابرویت |
|
|
بر سر کوی تو خواجو ز سگی کمتر نیست |
|
گاه گاهی چه بود گر گذرد در کویت |
|