| | | | | | |
|
خنک آن باد که برخاک خراسان گذرد |
|
خاصه برگلشن آن سرو خرامان گذرد |
|
|
واجب آنست که از حال گدا یاد کنند |
|
هر که بر طرف سراپردهی سلطان گذرد |
|
|
بلبل دلشده را مژده رساند ز بهار |
|
باد شبگیر چو بر صحن گلستان گذرد |
|
|
که رساند ز دل خستهی جمعی پیغام |
|
جز نسیمی که برآن زلف پریشان گذرد |
|
|
هیچ در خاطر یوسف گذرد کز غم هجر |
|
چه بلا بر سر محنت کش کنعان گذرد |
|
|
خضر بر حال سکندر مگرش رحم آید |
|
گر دگر بر لب سرچشمهی حیوان گذرد |
|
|
عمر شیرین گذرانیم به تلخی لیکن |
|
نبود عمر که بی صحبت جانان گذرد |
|
|
قصهی آن نتوان گفت مگر روز وصال |
|
هر چه برخسته دلان درشب هجران گذرد |
|
|
پیش طوفان سرشکم ز حیا آب شود |
|
ابر گرینده که بر ساحل عمان گذرد |
|
|
بگذشت آن مه و جان با دل ریشم میگفت |
|
بنگر این عمر گرامی که بدینسان گذرد |
|
|
حاجی از کعبه کجا روی بتابد خواجو |
|
گر همه بادیه بر خار مغیلان گذرد |
|